Me shtetësi shqiptare dhe emrin e vërtetë Adelisa, Lisa vetëm 9 vjeç duhet të deportohet në një jetimore në Shqipëri sipas Migrationsverket edhe pse ajo di të flasë vetëm suedisht.
Ajo ka qëndruar qëndruar për rreth 7 vjet në familjen Backström, ndërsa kjo familje prej 5 vitesh ka kujdestarinë e saj.
Aktualisht avokatët kanë aplikuar edhe njëherë në Migrationsverket për pengesa për zbatimin e urdhrit të dëbimit. Por ka shumë pak shanse që të pranohet kërkesa e avokatëve. Zakonisht kërkesa të tilla refuzohen sistematikisht. Kujtojmë se qeveria e djathtë e Moderatëve të Rinj (M) që mbështetet nga partia e ekstremit të djathtë Demokratët e Suedisë (SD) po ndjek një politikë të ashpër anti- emigracion.
Identiteti kulturor i Lizës dhe trauma e saj emocionale
Imagjinoni për një moment që jeni 9 vjeç. Ju që jeni lindur dhe rritur në Suedi, keni krijuar identitetin tuaj kulturor suedez. Të pëlqejnë fjalët e para që mësove ishin suedeze. Ti, si kujtimet e para të jetës, krijove në një ambient tipik suedez, me nënën dhe babanë, me macen apo qenin, me pyllin, shkollën apo lojën me fëmijet e tjerë. Ju jeni dhe ndjeheni thellësisht suedez.
Imagjino që në një ditë të zakonshme në jetën tënde si fëmijë, të vjen një letër në shtëpi, dhe ti sheh mamin dhe babin të shqetësuar duke folur me njeri-tjetrin, duke të parë me trishtim. Pastaj pyet “çfarë ndodhi? “Sepse ti tani je një fëmijë 9 vjeç dhe i kupton gjërat shumë mirë. Dhe prindërit tuaj përpiqen të shpjegojnë disa gjëra krejtësisht të pakuptueshme dhe të çmendura.
“Lisa, qeveria ka vendosur që ti duhet të kthehesh në atdheun e nënës tënde biologjike. Por ne nuk do të lejojmë që kjo të ndodhë e dashur, ne do të luftojmë për ty. ”
E imagjinoni dot çfarë tronditje psikologjike; çfarë tërmeti emocional do të kalonit në një situatë të tillë?! Si mund ta braktisësh jetën si fëmijë suedez, si mund të pranosh që një copë letër e shkruar nga një autoritet që nuk e ke takuar, nuk të ka kërkuar kurrë, do të të largojë nga familja, nga nëna, babai, vëllezërit dhe motrat, nga miqtë, nga shkolla, librat dhe mësuesit?
A mund ta imagjinoni tani se kjo po i ndodh një fëmije të lindur dhe rritur në Suedi? Sepse, në fund të fundit, cili është dallimi mes një fëmije 9 vjeçar suedez dhe Lizës 9 vjeçare? A mund të gjeni ndonjë ndryshim të rëndësishëm – përveç gjakut që rrjedh në venat e Lizës?
A është identiteti kulturor i një personi rezultat i mjedisit në të cilin ajo rritet? E si ndihet Lisa, 9 vjeçe – suedeze apo shqiptare?
Trauma emocionale që po kalon Lisa e vogël është e përmasave të jashtëzakonshme. Për të është e pakuptueshme se si mund të hiqet nga familja, nga mjedisi i saj dhe të dërgohet në një vend që nuk e njeh, për t’u ndarë nga familja, nëna, babai, miqtë dhe shokët. Ajo mund të vuajë nga stresi dhe ankthi i rëndë, ndjenja e braktisjes dhe depresioni. Mirëqenia e saj është shkatërruar; besimi i saj në të zakonshmen është copëtuar, pasiguria ka përvetësuar gjithë ekzistencën e saj si fëmijë. Ajo nuk ka më kohë të luajë me miqtë e saj; të shkojë në shkollë. Ajo duhet të presë me ankth se çfarë do të thuhet për fatin dhe të ardhmen e saj në TV4 nga një menaxher i rëndësishëm në Shërbimin e Migracionit. Ose çfarë do të shkruhet në vendimin që disa të rritur të quajtur gjyqtarë do të kuptojnë për mamin Paulinën, babin Hans dhe sigurisht për të.
Për të vazhduar të ruajmë këtë tension të lartë për fatin dhe të ardhmen e një fëmije 9 vjeç, autoritetet duhet të kenë një arsye të fortë, të pakontestueshme. Në fakt, përveç joetikës dhe paligjshmërisë, pushtetarët nuk kanë arsye tjetër. T’i përmbahesh me kokëfortësi paligjshmërisë nuk është më gabim, por faj, krim ndaj fëmijës 9 vjeçar.
Top Channel
