E martë, mesditë.
Në kompaninë e prodhimit të hekurit Kurum në Elbasan nuk duket një dite e zakontë pune.
Oxhaqet nuk nxjerrin tym ndërsa zhurma ia ka lënë vendin qetësisë.
Punonjës të sigurisë qëndrojnë në hyrjet kryesore të uzinës ndërsa kamiona me hekur dhe skrap hynë e dalin.
Sheshi ku kompania grumbullon skrabin duket thuajse bosh.
Ne nuk na lejohet të futemi në mjediset e brendshme ndërsa banorë të zonës hezitojnë të flasin.
Sapo i pyet për Kurum distancohen e thonë se nuk kanë lidhje me të.
Pak lëvizje nisin të vihen re gjatë orarit të ndërrimit të turneve. Një autobuz me më pak se 10 persona i drejtohet portës ku shkruan Kurum.
Kompania pranoi në fund të gushtit se prej fillimit të muajit uzinat e çelikut dhe petëzimit në ish kombinatin metalurgjik kanë ndërprerë prodhimin. Kjo sipas saj për shkak të vështirësive ekonomike gjë që nuk reflektohet në bilancet e tre viteve të fundit të kompanisë ku rezulton me fitim.
Rreth 500 familje sipas autoriteteve kanë mbetur pa punë, por Kurum mohon pushimin kolektiv ndërsa në mjediset e uzinës bie në sy mungesa e tyre.
Pushimi kolektiv nga puna i punonjësve në uzinat e Kurum mori vëmendje të veçantë pasi erdhi në një kohë me eksportet e parregullta të konteniereve me mbetje të dyshura të rrezikshme që vijnë nga hiri i oxhaqeve metalurgjike nga Shqipëria drejt vendeve aziatike.
“Një raport vjetor i agjencisë kombëtare të mjedisit për nivelin e ndotjes se ajrit vlerëson se Elbasani kryeson listën e qyteteve që rezultojnë me nivelin e ndotjes mbi normat e lejuara të grimcave të pluhurit.
Ndërsa për qytetet e tjera vjen nga sëmundjet moderne urbane si ndërtimet dhe makinat, ndotja me monoksidin e karbonit, në Elbasan vjen për shkak të industrisë. 50 vjet pas ndërtimit të metalurgjikut dhe më shumë se tre dekada pas ndërrimit të regjimeve, shteti shqiptar jo vetëm nuk i dha zgjidhje finale metalurgjikut, por si në rastin e Kurum, ia la në dore korrupsionit dhe shkeljes së ligjeve, me fitime kolosale për disa dhe me pasoja të rënda sociale, ekonomike dhe shëndetësore për shumicën e banorëve të Elbasanit.”
